Uit de groepschannelling van 26 november 2003

Vraag 6: Ik heb nog een vraag over de energetische werking van verdriet. We spreken er heel dikwijls over dat angst een stroomverstopper is, maar ik heb het gevoel dat heel diep verdriet ook de stroom onderbreekt. Ik ken een aantal mensen die een heel groot hart hebben, maar toch ook veel verdriet. Hoe moeten we dit bekijken?

Natuurlijk, omdat dat hart overloopt. De grens is overschreden, waar de grens vloeibaar zou kunnen overgezet geweest zijn door onderscheidingsvermogen. Gebrek aan onderscheidingsvermogen veroorzaakt wrijvingsveld waardoor hartebrand ontstaat en gevoeld wordt als verdriet, met als gevolg dat bijnierschors super gaat produceren. De ogen gaan letterlijk, fysiologisch, tranen. Men gaat dan zijn verdriet binnenhouden om God weet welke redenen (God weet dat zelfs soms niet, waarom mensen dat doen) en dan stapelt die energie zich natuurlijk op, waardoor die energie van niet-geuit verdriet, al overlopend in de zonnevlecht en in de miltchakra, en in de keelchakra, zich nergens anders als veilige haven weet te nestelen dan in het hartchakra, waardoor de thymusklier geneigd zal zijn , door dat signaal te krijgen, ofwel de sluizen open te zetten, ofwel de sluizen toe te klappen, naarmate op dat ogenblik van evolutie de thymusklier kan verteren een bepaalde hoeveelheid, en een bepaalde hoeveelheid terug naar buiten kiepert.

Maar zeer begrijpelijk is uw vraag, natuurlijk, en niet alleen begrijpelijk maar zeer interessant. Men zal ervoor zorgen dat men zijn klierstelsel eerbiedigt, door verdriet niet in te slikken. Hoe dikwijls is het niet gebeurd dat iemand zijn verdriet kwijtgeraakte door bijvoorbeeld in creativiteit te gaan, waardoor het keelchakra terug loskwam? En in feite kent het werkelijke hart, het hart op zichzelf, kan wel fysisch en fysiologisch alarmsignalen geven zoals samenkrimpen en hart-aritmie (verstoringen in de hartkloppingen) vertonen, maar dat zijn waarschuwingen. Het hart kan verdriet transformeren, als men de technieken kent. Als men verdriet heeft, zit dat meestal op het emotionele vlak en de meeste emoties zitten gecentraliseerd in het zonnevlechtchakra. En wanneer het zonnevlechtchakra vol is, dan moet het overlopen. Maar men kan, wanneer men dit wenst, het verdriet in het zonnevlechtchakra helen door de helende kracht van het hart. En het is het geweten en het bewustzijn van de thymusklier die ervoor zal zorgen wanneer het hartchakra zich openzet, en wanneer het zonnevlechtchakra over het hartchakra zachtjes geheveld wordt (maar nooit zonder begeleiding), dat het verdriet door de thymusklier en de hartenergie kan geheeld worden. Dan ontstaat er een omwindende en ontwindende beweging, waardoor die energie van verdriet getransformeerd wordt. Dan moeten de bijnieren en de bijnierschors al dit werk niet op zich nemen. Dan kunnen die een deel daarvan wél aan.

Verdriet gaat heel dikwijls gepaard met het tegen de grenzen lopen. En de mens heeft de gewoonte van te denken dat die grenzen van buitenaf gesteld zijn. Meestal heeft de mens verdriet uit onmacht. Ontleed u allen dus eens onmacht. Soms heeft men verdriet omwille van de onmacht van anderen, ook dat. “Ik zou zo graag..”!

Maar verdriet is tot nu toe in het menselijk gestel misschien meestal nog nodig, zelfs voor het fysiologische van stofwisseling. Verdriet mag er zijn. Verdriet gaat soms (en kijkt u eens de geschiedenis van de kunstenaars en van uw wetenschappers na, welke kunst en welke wetenschap dan ook, maakt niets uit) heel dikwijls is het verdriet geweest dat beaamt de valse idee van afgescheidenheid, maar dat eerder over onmacht spreekt dan over verliesangst en faalangst. En dit verdriet heeft dan toch tot de grootste uitvindingen en de grootste kunstwerken geleid, waardoor dan weer achteraf als verkeerdelijk programma verschenen is, nodeloos programma beter gezegd, dat kunstenaars zijn gaan prat worden op “een kunstenaar moet lijden” . Waarom zou dat zijn? Men kan er zelfs voor kiezen. Maar natuurlijk is het de ziel die kiest.

En toch kan er een afspraak zijn tussen de ziel en de persoonlijkheid, dat de persoonlijkheid zover gevorderd is dat ze tegen de ziel zegt: “Kijk, die onnodige les wil ik niet meer. Ik wil het gemakkelijk hebben, en jij gaat het mij gemakkelijk maken.” Zelfs met al die onmacht, met al die vurige pijn, kan verdriet ook een manifestatie zijn van wrijvingsvelden. Twee vruchtbare velden die tegen mekaar wrijven, langdurig, of kortstondig en hevig, wat ontstaat er? De brand natuurlijk. En dat doet pijn.

En wat is er om de brand te blussen? Innerlijke of uiterlijke tranen. Het hele menselijke, fysiologische en biologisch gestel is een manifest van de normale gewenste natuurlijkheid van het droomwezen dat de mens is en van het feit dat hij een grensverlegger en een vormveranderaar is.

Eenzaamheid is een illusie. Verdriet is een helper, om de groeiprocessen, de scheppingsprocessen te laten doorgaan. Maar verdriet kan geleerd worden te ervaren (en dat gaat niet over psychologie, en niet over pedagogie) als de weldadige regen die de akkers doordrenkt.

Soms als een geïncarneerde op het punt staat een doorbraak te maken gaat hij vooraf verschrikkelijk veel verdriet voelen. Verdriet is dus ook een omkeer en een transformatie... Maar men kan met zachtheid verdriet ervaren. En in zachtheid zit humor. En humor is niet alleen de nivellerende kracht. Het is geen tendentieuze kracht, het is een volledige kracht. Humor en verdriet zijn mekaars vrienden. Werkelijke humor zal nooit verdriet onderdrukken, haasten of rekken.

Verdriet kan opgelost worden door los te laten, op alle mogelijke manieren. En loslaten is het werkelijke synoniem tot het scheppen van tijd/ruimte, tot het scheppen van ademende ruimte. Daarom zal u allen er ook op letten oude patronen niet meer waar te maken, waarbij men over liefde spreekt en dan zomaar eventjes een stuk hart uit de borstkas rukt en het aan de andere geeft. Doe dat NIET! U bewijst er niemand een dienst mee. Als men verdriet heeft zou het wel eens kunnen zijn dat men een heel stukje van zijn hart heeft weggegeven. En wil u allen iets over het hart te weten komen, ga dan in het boek van het hart, waar informatie, de weldadige bron van inlichtingen en kennis en zelfs wetenschap gegeven is door uw aller en ons aller natuurlijk, beminde Heer Meester Morya.

Als het hart verdriet heeft, gebruik geuren. Ga niet alleen filosoferen hoe los ik dat op? Gebruik wat Moeder Aarde geeft. Gebruik kleuren, gebruik geurige, keurige, zelfs nonchalante maaltijden. Maaltijden die gemaakt zijn uit de ingrediënten van verscheidene culturen bij mekaar. Hoe humorvol, hoe liefdevol is dat niet! En diegenen die door verdriet geen honger hebben, die kunnen hun verdriet oplossen door in spiegels te kijken naar het verdriet van anderen; niet om dat verdriet binnen te pakken of het verdriet er bovenop te stapelen (want verdriet is lineair: als u blijft opstapelen valt de toren om), maar dan gaat u doodeenvoudig kijken. Niet mekaars verdriet delend, want dat is onwellevend, terwijl (u mag wel hoor) terwijl er een gemakkelijker oplossing is: een luisterend oor en heel, heel veel teder gehoor. En heel veel healing en heel erg veel gezamenlijke creativiteit; mekaar inspireren doet verdriet, het vals verschijnsel van eenzaamheid, verdwijnen.

[Ik groet.]