Beminden,

Laat geen enkele uwer gedachten bij dit woord kleven aan wat de mens in zijn geconditioneerde zwart-wit-IK woede geleerd heeft te noemen.

Woede kan en zal als zwartheid niet alleen gedemystificeerd worden maar tevens een reële plaats in het leven teruggegeven worden. Want woede hééft inderdaad van in den beginne zijn plaats, haar plaats in de geschapen Kosmos: hoe anders denkt U, zou de God van Schepping, de adem hebben vrijgelaten, en dit op een ogenblik van Zijn bestaan, dat een natuurlijk gevolg was, in feite van een uiteen-drijven met Zij-die-niet-Schiepen?

Daarom is het een reëel feit dat woede zozeer verbonden is met een verschijnsel van éénwillen- zijn. (Dus: creatie begon juist daar; op dit punt.)

Woede is een energie Gods.

God groeit. Alles evolueert. Woede evolueert, en speelt het Spel mee. Het is een magische energie, die zóvele vormen aanneemt, ook omdat woede een welbewuste factor is van Schepping tot Harmonie. En in feite gaat het over niets anders dan dát.

• Woede is de reflex op de pijn van afgescheiden zijn. (Dit is niet “verschillend”)
• Woede is de wils-puls (eerste Meesterstraal) tot één-zijn met alles, wanneer de delen van het geheel een “eigen leven” zijn beginnen “leven” (??!)
• Maar zoals enkele onzer laatste belangrijker medewerkers aan het Plan wisten, is woede tevens een creatieve energie-fractie van de Kosmische Moeder.

Deze zelf is de andere zijde van de God-van-Schepping, totaal vrouwelijk, dus: ontvankelijk, kwetsbaar, onvermijdelijk in oorzaak en gevolg, creërend, belevendigend, en dus heelmakend terug en genezend. De vrouwelijke zijde van de God-van-Schepping is de Moeder. De Moeder die alles is en kan. De Moeder, de Sublieme, Egoïsch- Goddelijke Beschermer, Bij-één-houder.

Waarom bestaan in de geschapen Universa vooral en fundamenteel twee polen? Dit is het Spel van Creatie. U zal begrijpen wanneer U bijvoorbeeld een waar kunstenaar-schepper aanschouwt: wanneer komt uit de Geest in de Stof de stoffelijke Schepping tevoorschijn? Wanneer de Geest de Alchemie wil loslaten in de Stof, en zeer zeker gaan daar woedeenergieën mee gepaard. Maar uit “beschaving” en “beheersing” heeft de programmatie van de mens geleerd te polijsten. Dodend wat essentieel is, dodend wat Vuur is. Elke vorm, elk aspect van God is beginnend bij de trilling van Vuur.

God is Vuur.

Wanneer men begrijpt, dat de kern-essentie van Liefde (=ÉÉN-ZIJN) Vuur, en het brandend verlangen tot één-zijn ís, dan zal de wereld geen oordeel meer vellen. Vuur zal erkend, en her-kend als de meest fundamentele drijfveer van alle beweging tot éénwording. Er is Vuur nodig, wil men God een spiegel bieden. Er is woede nodig, én vooral omdat er tamheid, lamheid, begrenzing is in het zijn. Er is woede ook, en terecht, omwille van de pijn van imbalans. (De mens denkt zelfs dat verwelkoming van imbalans een deugddoende zaak in de vorm van een op-lossing is.)

Woede is in feite een louter kern-energie naar Schepping, én een verlangen naar eenheid.

De mindere woedes, die niet écht woedes zijn, zijn:

• Woede uit frustratie (on-één-zijn met het Zelf)
• Woede uit Ik-ben-ongelijk
• Woede uit on-macht (!?!)
• Woede uit onmogelijkheid tot geleidelijkheid van uit-drukking van het innerlijk naar de Stof
• Woede uit zien, en uit het IK-bewustzijn gedrukt worden op Tijd-Ruimte-Vormverschillen.
• Woede uit macht (= on-macht)
• Woede uit onbegrijpen, het verloren Liefde-aspect tot het licht in alle materie
• Woede als een versplinterende energie die slechts fracties percipieert, in plaats van het vol-ronde-Hart-Geheel
• Woede uit een illusie van Kleinheid
• Woede om on-gelijkheid (Alles is ÉÉN en uniek in zijn aanvullend-zijn. Zijn is géén eenheidsworst, dit zou trouwens niet interessant zijn. God is wél interessant.)

De ware woede is altijd creatief.

(Hoewel sommige menselijk-theologische denkpatronen menen dat het opperste verlossing-gegeven van de mens is: stoppen met scheppen.) Waarachtige woede is de drang daartoe, menselijke woorden schieten hier tekort. Het waarlijke ultieme atomaire bewustzijnsscheppen is wél, het her-enig-en van de verspreide delen van het Zelf (Ikken maken zelfs als illusies daar deel van uit). Woede is magistraal, één-makend, aanstotend tot het maken van de Ultieme Keuze: her-enig-ing, aanzettend tot grens-verlegging, tot annihilering van grenzen. Woede is die Energie, die zelfs de verspreide, uitgeademde delen van de God-van-Schepping ertoe kan aanzetten verder te gaan, op de valreep van Schepping en Niet-Schepping de Godsgrenzen zelf te verleggen.

Dan zullen moeders ophouden “Moeder” te zijn, dan zullen vrouwen geen enkele “Rol” meer spelen, dan zal de zijde van God, die de Kosmische Moeder is, zich niet meer bezig houden met Scheppen én Ont-scheppen.

De pure, wilde, uitgebalanceerde Naaktheid van het Scheppen zal dan stil zijn in Zich-Zelf.

Maar voorlopig is de mens er nog aan toe, de interessante weg te bewandelen, van de woede van gerechtigheid-zonder-oordeel, dit om alle pijn, afgescheidenheid, leugen, zelfbedrog, angst en illusie plaats en her-scheppende kracht te geven als een belangrijk stuk van het Pad tot Één-wording.

Waarlijke woede verdraagt inderdaad geen enkel compromis, op de valreep geen enkele nonchalance, geen enkele onrechtvaardigheid, luiheid of angst. Ware woede wíl gelijkheid, éénheid in verscheidenheid en vóór-al vrijheid en zuurstof. Vrijheid is de keuze tot Scheppen, tot zijn of niet-zijn (dit is hetzelfde). Ware woede oordeelt niet, maar hunkert naar Liefde. [PS: verwijzing naar één van de vier aspecten van De Moeder (zie bijlagen)]

Praktisch:

• Doe oefeningen in Woede. Laat dit vuur door “beschaving” niet in U opgesloten zitten.
• Gebruik de niet-angst daarvoor, gebruik de zachte, onwrikbare doordringendheid van het eerlijke, toch niet kwetsende woord.
• Gebruik de furie van de klank, de muziek, de dans, de kleur, maar geef woede en de soms-pijn die daaruit volgt een plaats.
• Durf schreeuwen tegen de rivieren, de oceanen en de bergen.
• Zie dat waarachtige woede een doelgerichte, niet herkende vorm van waarlijk Erbarmen is.
• De tijd van muffe, gladstrijkende, zogenaamd voorzichtig-liefdevolle elegantie is bijna ten einde.
• Eerlijkheid en Vrijheid en Spel en niet-angst zullen de compromis-energieën omverwerpen.
• Het zal de échte eenheid in verscheidenheid tonen. 
• Geen vaag, flauw “spiritueel” egalitarisme meer, geen voorbeelden van sussende liefde meer.

Woede is een uiting van Puur Mededogen (Mede-Dogen).

Wat kan er uiteindelijk terug gedoogd worden vanuit het Goddelijke Hart: de toelating tot de verschillen als eerste stap, en de herkenning van het Uniek Zijn van elk van U allen.

Totale Vrij-Heid. Slechts dan kan de mens vrij-en. Door de verschillen.

De volgende stap is de communicatie-intelligentie van Woede. De ruwe, versplinterde, zelf-ontkennende woede zal lachen leren bij het zien van zelf-ontkenning-en en bespotting. De Woede zal alle onnatuurlijkheid en alle onvrijheid daarin zien, en weten en herinneren. Spanningsvelden buiten het Zelf zullen wegvallen, de Woede zal geen andere stap kunnen nemen dan naar binnen te richten, zal schrikken, omdat ze haar eigen versplintering in duizend facetten zal zien. Ze zal stilstaan en zich-Zelf niet toelaten ook nog íets te vernielen. Ze zal zich één weten met het Zijn van Liefde, en zal in samensmelting, géén verschil daarin meer maken.

Woede-Liefde zal het Vuur van alle creatie van Zijn én Niet-zijn als hetzelfde zien en de “dwang” van kiezen zal zelfs vervallen. Er zal alléén Liefde-Vuur zijn, en deze zal uiteindelijk de God-van-Schepping bij-staan, terug in zijn Eigen Bij-Zijn te verkeren, ademend in en op Zich-zelf, alle delen in Één, on-een-zaam (de delen zien én het geheel, onafgescheiden), en Héél, Totaal Vrij.

Daarom kan U begrijpen, dat de ontkenning van de oererfenis, Heel te Zijn in God, de woede van het verlangen activeert. Daar immers de mens, de capaciteit (= een illusie) zogenaamd verworven heeft uit angst-afgescheiden denken (=niet uniek denken), de eenheid te zien als dwang, de vreugde en de volheid, het comfort en de magie te zien als zaken, die uit “streven” dienen verworven, ver-dien-d te worden. Zo belangrijk in deze context is de mens helemaal niet. De arrogantie van streven is immens. Veelal is de woedende mens de vertolking van de Wil-Tot-Één-Zijn én de smart van God. Richt uw woede niet tot het leven, niet tot God, noch tegen U-Zelf, richt ze als een laserstraal van Vuur tot luiheid, onrecht, dwaasheid, vertraging die massasystemen voedt. Uw Planeet is veelal doodgegaan aan “systemen”.

Durf te kijken naar de intense vrije woede van Gaia, en zie daarin de Liefde-tot-Bestaan , de Vrijheid en kunde tot verandering. Ver-Ander-ing (worden zoals de “ander”, het zogenaamde “andere”, dat enkel een andere, zelfde Vorm is, uzelf herkennend in de meerwaarde die U bént).

Waarlijke Woede is moleculair omvormend, verhogend in trilling, optillend, verheffend.

Waarlijke Woede overstijgt de Ikken, en trekt ze onverbiddelijk terug uit de afgescheidenheid, terug in het Zelf. Woede zal een uitweg vinden in ultieme creatieve bewegingen en uitingen van alle facetten van kunnen en zijn, Woede is ook Kundalini en Vuur. Het Hart kan zelfs vurig woedend zijn. Woede kan leren fijnzinnig en uiterst verduldig zijn. Woede is een der betere instrumenten, eens gekanaliseerd, tot het atomairenergetisch rekken van wat tijd genoemd wordt.

Als Woede als Liefde herkend wordt, zal gekanaliseerde Woede tijd spreiden, tot Eeuwige Vrije Ruimte geschapen wordt in een tijdloze dimensie. Ware Woede bezit ook de capaciteit tijd-ruimte-verspilling (= on-liefde) tegen te gaan. Woede kan barrières bouwen, waar on-liefde (on-zelf-liefde) zich op stuk loopt. Wat een onzelfzuchtige weldaad! Woede, Ware Woede staat boven en buiten alle systemen van sympathieën of antipathieën. Ware woede uit het hart bekommert zich niet om kleinheid. De Woede van de Meesters is de Wil. Deze wordt gestager nu geïnjecteerd in uw Planeet.

Wees dus niet verstoord door plotse woede. Het is normaal. Tracht niet elkaars woede persoonlijk te nemen, maar te zien als een onontkoombaar aspect van elkaar, dat liefde in de unieke (=niet identieke) zijnsvorm een bede is tot vrij zijn en één zijn.

De woedende vraagt: ”Bemin mij, zie mij, neem me op in jou, wees niet in angst. Ik wil ergens met mijn Liefde-Zijn met jouw Liefde-Zijn verbonden zijn. Ik laat jouw ademen zijn. Ik ben de Adem. Wij zijn uniek gelijk.”

Woede is Liefde en laat elkeen groeiend Zijn, wie waar ook staat. Echte Woede dwingt niet, zij lacht vurig, geduldig, wetend goedmoedig, maar zonder pardon.

Zij is Meesterlijk.